Hoe moed ik verder?
Hoe meer je los maakt van de bestaande systemen, ideeen van anderen: je leraren. je ouders, heersende maatschappelijke ideeen. Hoe meer je mediteert, in je ziel zoekt en vastberaden word alle oude obstakels op te ruimen. Hoe meer je geraakt kan worden door het leed in de wereld, het leed van anderen. Of het overweldigende gevoel, alleen te staan.
Of je ontdekt dat je je maar deels los kan maken dat je altijd deels verbonden bent met wat gaande is in de wereld, in je omgeving, met je geliefden/ vrienden/ familie. Het kan zijn dat je weerstand en afkeer tegen komt. Wat je zelfs tot wanhoop kan drijven, dan heb je écht moed nodig!
Je komt op een punt dat je moed nodig heb, moed om kwetsbaar te zijn om te zeggen, wat je nodig hebt. Om uit te spreken wat je angst is of dat je bang bent. Om toe te geven aan de tranen. Of dat wat er is. Het kan gevoeloosheid zijn, wanhoop... opwinding. Wat er is... Het heeft moed nodig ten eerste onder ogen te zien wat er is en ten tweede dat er je er iets mee wil. Erkennen en zonder twijfel doen wat je te doen hebt.
Heb de moed, los te laten wat niet bij je hoort. En om te aanvaarden wat je hartsverlangens zijn en deze te integreren in je leven wanneer de kansen zich aan dienen.
Voor mij is dit een lang proces, wat bijna 20 jaar bezig is mogelijk langer. En ik heb gemerkt dat dit vaak veel vragen bij mensen oproept,
